μεσα στο λεωφορειο..........

"Εχετε παρατηρησει ποτε τους ανθρωπους γυρω σας; Εννοω,οχι απλα να κοιταξετε καποιον,αλλα να τον δειτε ουσιαστικα. Να τον καταλαβετε απο τις κινησεις και τις εκφρασεις που κανει. Θα δειτε μια κοπελα σε ενα γεματο λεωφορειο που θα καθετε διπλα στο παραθυρο με τα ακουστικα στα αυτια κ θα χαζευει εξω και θα παραμενει ανεκφραστη. Μετα θα εκνευριζεται με τις τριχες που πεταγονται στα μαλλια της και θα προσπαθησει να βαλει μια ταξη σε αυτα,σε αυτα που θυμιζουν τοσο τις σκεψεις της. Θα στραφει αργοτερα παλι στο παραθυρο της και απλα θα συνεχισει να ονειροπολει. Θα δειτε ισως κ εκεινον τον κουρασμενο γερο που εχει δει κ ζησει πολλα στην ζωη του και θα κοιταει το πατωμα κ θα αναρωτιεται πως του τα φερε ετσι η ζωη. Πως κατεληξε μονος του,χωρις εναν ανθρωπο να μιλησει,σε ενα γεματο λεωφορειο. Μια μητερα με ενα πιτσιρικι αγκαλια που ουρλιαζει κ κλαιει κ εκεινη παλευει να κρατησει τα ψωνια στα χερια της. Και μετα ειναι κ οι αλλοι οι ανθρωποι. Εκεινοι που βιαζονται να κατεβουν απο το λεωφορειο για να βιαστουν κ να πανε καπου αλλου μετα,να προλαβουν κατι αλλο,και ολο τρεχουν κ δεν φτανουν. Ειναι κ οι αλλοι που βλεπουμε μετα,στην σταση. Εκεινοι οι απελπισμενοι,οι χαμενοι που περιμενουν. Μπορεις να καταλαβεις πολλα για τους ανθρωπους αν απλα τους δεις σε μια σταση λεωφορειου. Μερικοι δεν μιλουν,απλα περιμενουν υπομονετικα εκει μεχρι να καταφερουν να φυγουν απο κει. Αλλοι βεβαια εκνευριζονται,νευριαζουν,θυμωνουν και βριζουν. Βρισκουν δικαιολογιες κ ανθρωπους να κατηγορησουν κ για το πιο μικρο πραγμα. Τα πραγματα στην ζωη τους δεν πανε καλα,οποτε θελουν να ριξουν το φταιξιμο στον οδηγο του λεωφορειου που εκεινοι δεν προλαβαινουν. Αλλοι κοιτανε τον δρομο,αλλοι ρουφανε μια ρουφιξια καφε κ τσιγαρου,αλλοι πανε στην δουλεια,αλλοι στο σχολειο,αλλοι σε νοσοκομειο,αλλοι απλα βολτα,αλλοι δεν ξερουν που πανε. Μπαινουν ομως ολοι στο ιδιο λεωφορειο. Εκει θα τους δεις κ εσυ. Παντα υπαρχουν εκει,μα κανεις δεν δινει σημασια στην δυστυχια τους,στα προβληματα τους. Ολοι τους ειναι μαζι μα και χωρια. Ειναι λυπηρο,αληθεια. Μοιραζονται τοσα πραγματα,μα και τιποτα. Τους λυπαμαι καμια φορα. Μα νιωθω πως δεν μπορω να κανω κατι. Ποια ειμαι εγω για να ταραξω τα νερα τους; Ποια ειμαι εγω για να τους μιλησω και να δω αν ειναι καλα; Δεν θα το δεχτουν και θα μου πουν να κοιταξω την δουλεια μου. Κριμα ομως. Επιλεγουν να παραμεινουν χαμενοι,μεσα σε λεωφορεια παρα να βοηθηθουν. Καμια φορα κοιταω τα λεωφορεια οπως μπαινω κ εγω μεσα σε ενα απο αυτα κ νιωθω πως ειναι μια θαλασσα βασανισμενων ψυχων που κανεις δεν θελει να παραδεχτει πως κολυμπαει εκει μεσα.. Και απλα συνεχιζουν να μπαινοβγαινουν.."