Με πτυχίο μία στις τρεις... στριπτιζέζ!

Ποιος είπε πως τα κορίτσια που λικνίζονται με χάρη στα νυχτερινά κέντρα και καμπαρέ δεν έχουν γνώσεις; Όποιος και να το είπε σίγουρα έκανε μεγάλο λάθος...

Μύθο αποτελεί τελικά η στερεότυπη αντίληψη ότι οι αισθησιακές χορεύτριες ή όπως τις λέμε... στριπτιζέζ, που εκθέτουν τα κάλλη τους προς τέρψη των αρσενικών στα νυχτερινά κλαμπ είναι θύματα εκμετάλλευσης από κυκλώματα ή εξαναγκασμού από τη φτώχεια. Τουλάχιστον στη Βρετανία.

Πρόσφατη έρευνα, η πρώτη με αντικείμενο τις χορεύτριες των νυχτερινών κλαμπ, αποδεικνύει ότι οι γυναίκες αυτές δεν εξαναγκάζονται να κάνουν τη δουλειά αυτή λόγω ανέχειας. Αντιθέτως, επιλέγουν απολύτως συνειδητοποιημένα να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους στους θαμώνες των μαγαζιών αυτών, με στόχο την επαγγελματική τους ανέλιξη στον χώρο.

Η μελέτη, η οποία έγινε από τις καθηγήτριες του πανεπιστημίου του Λιντς, Τίλα Σάντερς και Κέιτ Χάρντι, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τρεις στις τέσσερις Βρετανίδες (το 76.4%) που εργάζονται ως χορεύτριες σε νυχτερινά μαγαζιά αντλούν μεγάλα αποθέματα ικανοποίησης από την εργασία τους αυτή. Κοινώς, καμία από αυτές δεν εξαναγκάζεται να καταφύγει σε αυτή την «υποβαθμισμένη» δουλειά, αλλά απεναντίας το... ευχαριστιούνται κιόλας!

Και πώς να μην είναι έτσι, όταν η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών αυτών γυρνάνε κάθε ξημέρωμα σπίτι τους με «νυχτοκάματο» που, σύμφωνα με την έρευνα, μπορεί να φθάνει ως και τα 350 ευρώ! Πολλές από τις γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ετήσιο εισόδημα που κυμαινόταν από 30.000-60.000 ευρώ, ένα χρηματικό ποσό διόλου αμελητέο στους δύσκολους οικονομικά καιρούς που ζούμε. Επιπλέον, από τις 300 συμμετέχουσες το 87% εξ αυτών είχαν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση, ενώ 1 στις 4, δηλαδή το 25% εξ αυτών, δήλωσαν κάτοχοι πανεπιστημιακού πτυχίου!

«Μου κάνει τρομερή εντύπωση το πόσες πολλές κοπέλες είναι διατεθειμένες να κάνουν το επάγγελμα αυτό» τονίζει η κυρία Σάντερς, προσθέτοντας ότι «οι γυναίκες αυτές έχουν τεράστια αυτοπεποίθηση όσον αφορά το σώμα τους, κάτι που αποδεικνύει και τη διαφορά μεταξύ της γενιάς αυτής γυναικών και των προηγουμένων. Σχεδόν καμία απ΄ αυτές δεν παραδέχεται το παλιό στερεότυπο ότι τις εκμεταλλεύονται, γιατί θεωρούν πως εκείνες είναι οι κερδισμένες:με έναν τρίλεπτο χορό στα πόδια ενός άνδρα και λίγη κουβεντούλα βγάζουν πάρα πολλά χρήματα».

Όπως επισημαίνει η μελέτη, το κύριο πλεονέκτημα της εργασίας αυτής είναι η ευελιξία που προσφέρει όσον αφορά τα ωράριά της, αφού πλέον μια νεαρή κοπέλα μπορεί εύκολα να συνδυάσει δουλειά και πανεπιστήμιο. « Μην έχετε καμία αμφιβολία:οι κοπέλες αυτές εργάζονται όντως σκληρά για το μεροκάματό τους», καταλήγει η κυρία Σάντερς.

Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι βασικός κανόνας στον συγκεκριμένο τομέα υπηρεσιών είναι το «βλέπετε και μην αγγίζετε», αφού όποιος πελάτης παραφερθεί συνήθως διώκεται βιαίως. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η καθημερινή εργασία σε μέρη που θεωρούνται κακόφημα, όπως τα στριπτιζάδικα, δεν ενέχει και κινδύνους. Οι δύο επιστήμονες διαπίστωσαν ότι πολλές από τις κοπέλες αυτές απαίτησαν καλύτερες συνθήκες στα μαγαζιά όπου δούλευαν. Εκαναν λόγο για ελλιπή ασφάλεια, τόσο από τους πελάτες όσο και από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι συχνά παρακρατούν μεγάλο μέρος των φιλοδωρημάτων τους.

«Το μόνο κακό της δουλειάς αυτής είναι η έλλειψη ασφάλειας», υποστηρίζει ανώνυμα μία από τις ερωτώμενες, καταλήγοντας: «γνωρίζω πολλές συναδέλφους μου που έτυχε να πέσουν θύμα βιασμού και να μην το αναφέρουν ποτέ στην αστυνομία, επειδή τυγχάνει να είναι χορεύτριες, ένα επάγγελμα που δεν προδίδει αξιοπιστία».

Τη σχετική μελέτη χαιρέτισε με αισιοδοξία και η «Φόσετ», μια οργάνωση για τα δικαιώματα των γυναικών, αν και επεσήμανε ότι «τα στριπτιζάδικα και τα κλαμπ με ζωντανό χορό αποτελούν μια μορφή γυναικείας εκμετάλλευσης και προωθούν την άποψη ότι οι γυναίκες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντικείμενα του σεξ».