Πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την “μαύρη” πρωτομαγιά του 1994, την ημέρα δηλαδή που έφυγε από κοντά μας ο Βραζιλιάνος 3 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ayrton Senna.Ήταν Κυριακή του Πάσχα.
Εγώ και ο κολλητός μου, μετά το καθιερωμένο φαγοπότι είχαμε στηθεί μπροστά στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα από το Γερμανικό κανάλι RTL, καθώς η ΕΡΤ η οποία θα είχε τα δικαιώματα για τις μεταδόσεις του 1994, την τελευταία στιγμή έκανε πίσω.
Μουδιασμένοι μετά το ατύχημα του Rubens Barrichello την Παρασκευή και του θανάτου του Roland Ratzenberger το Σαββάτο, η συζήτηση όλη την ημέρα είχε να κάνει με αυτό το θλιβερό γεγονός.
Ο Ayrton Senna είχε την Pole Position κι εμείς περιμέναμε την νίκη, όχι τόσο για το γεγονός, αλλά γιατί ξέραμε πολύ καλά πως θα την αφιερώσει στον Ratzenberger.
Όχι γιατί έτσι θα έπρεπε, αλλά γιατί γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Senna, ξέραμε πως θα το ήθελε όσο τίποτα.
Συγκλονισμένος από τον θάνατο του Αυστριακού, ο Senna δεν μιλιόταν κατά την διάρκεια της προετοιμασίας. Ήταν έντονα προβληματισμένος και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Φαινόταν καθαρά και το συζητούσαμε μεταξύ μας.
Γύρος σχηματισμού και τα πόδια μας ήταν σαν τέσσερα συγχρονισμένα κομπρεσέρ.
Εκκίνηση, πάμεεεεεε… Τα μονοθέσια ξεκινούν αλλά όχι όλα...η Benetton του J.J.Lehto μένει ακινητοποιημένη και πάνω της χτυπάει με ταχύτητα η Lotus του Pedro Lamy.
Οι οδηγοί βγαίνουν από τα μονοθέσια τους ανέπαφοι ευτυχώς, ένα τροχός όμως εκσφενδονίζεται, περνάει τα προστατευτικά συρματοπλέγματα και προσγειώνεται στους θεατές, τραυματίζοντας κάποιους από αυτούς.
“Άσκημα ξεκινήσαμε” είπα στον κολλητό μου.
Το αυτοκίνητο ασφαλείας κάνει την εμφάνιση του για πρώτη φορά σε αγώνα της Formula 1.
«Τι κάνει ο Senna;» ρωτάει ο κολλητός μου.
«Κάνει νόημα να πάει πιο γρήγορα το αυτοκίνητο ασφαλείας, πάει πολύ αργά, θα κρυώσουν τα ελαστικά» του απαντάω.
Το αυτοκίνητο ασφαλείας αποχωρεί και ο αγώνας ξεκινάει και πάλι.
«Έλα ρε Sennaaaaaaaa» ουρλιάζει ο κολλητός μου.
Συμπληρώνεται ένας γύρος και ο Ayrton είναι στην πρωτοπορία, onboard πλάνο από τον Schumacher καθώς μπαίνουν στην Tamburello και ξαφνικά.... η Williams του Ayrton Senna χτυπάει στον τοίχο.
«Ωωωωωχχχχχχ» και μετά παύση.
«Τι έγινε; Πως έγινε αυτό; Είναι καλά; Κουνήσου Αyrton... κουνήσου.»
Το πλάνο από το ελικόπτερο μας δίνει στιγμιαία ελπίδες, “κουνήθηκε” είπα, καθώς έβλεπα έναν μυικό σπασμό του Senna που έκανε στιγμιαία το κεφάλι του να ανασηκωθεί.
Όμως όχι δεν κουνιέται.
«Πάνο, δεν κουνιέται», «Όχι ρε φίλε» απαντά.
Παύση...οι γιατροί έχουν πέσει πάνω από τον Senna κι εμείς παρακολουθούμε με αγωνία τα πλάνα από το ελικόπτερο. Η ώρα περνάει και τα πράγματα δεν δείχνουν καθόλου καλά. Είμαστε μουδιασμένοι και τα πρώτα δάκρυα έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους. Έχουμε κινητοποίηση, ο Senna μεταφέρεται στο ελικόπτερο.
Απογειώνεται...ο Senna φεύγει από την πίστα.
Τώρα δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα.
Ο αγώνας θα συνεχιστεί.
«Πάνε καθόλου καλά οι άνθρωποι; Θα συνεχίσουν τον αγώνα;» μονολογώ, την στιγμή που ο κολλητός μου τους στολίζει με κοσμητικά επίθετα, για αυτή τους την επιλογή.
Από εκείνη την στιγμή και μετά ο αγώνας δεν έχει καμία σημασία. Η τηλεόραση παραμένει ανοιχτή μόνο και μόνο μήπως μάθουμε κάποιο νεότερο από την κατάσταση του Ayrton Senna.
Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται από το καταστροφικό pit-stop της Minardi στο μονοθέσιο του Michele Alboreto. To πίσω δεξί ελαστικό δεν έχει βιδώσει και επιταχύνοντας ο Ιταλός θα τον χάσει μέσα στα pits, χτυπώντας και τραυματίζοντας μηχανικούς από την ομάδα της Ferrari.
«Έλεος πια, τι άλλο θα γίνει; Θα ανοίξει η γη να καταπιεί τα μονοθέσια» λέω στον κολλητό μου, που το μόνο που κάνει, είναι να κουνάει το κεφάλι του.
Ο αγώνας τελείωσε. Δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχουμε όρεξη για τίποτα.
Έκτακτο δελτίο ειδήσεων.
Λένε για τον Senna...είναι...σε κώμα. Δεν είναι δυνατόν. Σιωπή στο δωμάτιο. Τα δάκρυα όλο και αυξάνονται.
«Φεύγω, πάω σπίτι, θα τηλεφωνηθούμε μόλις έχουμε νεότερα»… λέω και φεύγω τρέχοντας για το σπίτι μου για να προλάβω το δελτίο ειδήσεων. Εκεί σίγουρα θα πούνε κάτι νεότερο για την κατάσταση του.
Φτάνω λαχανιασμένος, τα νέα τα έχει μάθει και η μητέρα μου. Προσπαθεί να με παρηγορήσει, αλλά δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο εκτός από τα νέα για την κατάσταση του Senna.
Πρώτη φορά που θέλω να δω ειδήσεις. Το δελτίο ξεκινάει. Πρώτο θέμα o Senna. Αδύνατον..δεν μπορεί...όχι...όχι...δεν μπορώ να κρατηθώ και ξεσπάω σε λυγμούς.
Ο Ayrton “έφυγε”....
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με μη αναστρέψιμες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και δεν κατάφερε να κερδίσει και αυτόν τον αγώνα.
Στην τσέπη της φόρμας του βρήκαν μία Αυστριακή σημαία, την οποία θα κυμάτιζε μετά το τέλος του αγώνα προς τιμήν του Αυστριακού Roland Ratzenberger, που είχε σκοτωθεί στην ίδια πίστα μία μέρα νωρίτερα.
Τις επόμενες μέρες, όλα τα ΜΜΕ θα το είχαν πρώτο θέμα, με παράθυρα και “ειδικούς” κάθε είδους.
Μόλις μυρίστηκαν αίμα, έτρεξαν όλοι.
Η ΕΡΤ ξαφνικά αποφάσισε να πάρει τα δικαιώματα και να δείξει ζωντανά τους υπόλοιπους αγώνες του Πρωταθλήματος, ενώ θα έδειχνε και μαγνητοσκοπημένους τους 3 πρώτους αγώνες.
Στην Βραζιλία κηρύσσεται εθνικό πένθος. Την ημέρα της κηδεία του Ayrton Senna, μέχρι και η εγκληματικότητα είναι 0%, πρωτοφανές στα χρονικά της χώρας.
Μαζί με την Βραζιλία όμως, πενθούσε και όλος ο κόσμος της Formula 1. Όλοι όσοι αγάπησαν τον Ayrton Senna, μέσα από τους αγώνες.
«Πενθούμε κι εμείς μαζί σας.» λέγαμε όλοι οι φίλοι που παρακολουθούσαμε τους αγώνες.
Δεν το χωράει ο νους μου ακόμα και τώρα.
Ο Ayrton Senna έφυγε. Έφυγε όμως κάνοντας αυτό που αγαπούσε, την ώρα που ήταν στην πρώτη θέση.
Κι εκεί θα παραμείνει, στις καρδιές μας... για πάντα.
Ζήσης Βουργάνας
www.pitlane.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου