Οι 10 μεγαλύτεροι κατά συρροή δολοφόνοι

Για τους κατά συρροή δολοφόνους έχουν χρησιμοποιηθεί μερικά από τα πιο εντυπωσιακά παρωνύμια: Το «πρόσωπο της οργής», ο «χάρος του Ροστόφ», ο «αριστοκράτης» κ.α. Πρόκειται για δημοσιογραφική υπερβολή; Μάλλον όχι αφού όπως δείχνουν τα εγκληματολογικά χρονικά το «επάγγελμα» απαιτεί και ιδιαίτερο χάρισμα:

10. Ο αριστοκράτης
Μολονότι του καταλογίζονται 80 με 600 φόνοι και χαρακτηρίστηκε ως το πρότυπο του κατά συρροή δολοφόνου, ο Τζιλ ντε Ράις, βρίσκεται στη 10 μόλις θέση γιατί τα γαλλικά αρχεία είναι αναξιόπιστα και δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν όλα τα γεγονότα. Ο ντε Ράις ήταν ένας ισχυρός Γάλλος ευγενής του 15ου αιώνα που μάλιστα πολέμησε στο πλευρό της Ιωάννας της Λορένης. Ο «αριστοκράτης», όπως έμεινε γνωστός, προσέλκυε ξανθά, γαλανομάτικα αγόρια αγροτών και μαζί με μερικούς υποτιθέμενους συνεργούς τα βίαζαν, τα βασάνιζαν και τα ακρωτηρίαζαν. Το 1440, το εκκλησιαστικό δικαστήριο της Νάντης τον καταδίκασε σε θάνατο.

9. Το πρόσωπο της οργής
Από μικρό παιδί θυμόταν ότι θύμωνε πολύ εύκολα. Αφού καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή σκότωσε κάποιον στη φυλακή, ο Κάρλ Πάνζραμ, απείλησε ότι θα σκοτώσει όποιον προσπαθήσει να ανατρέψει την δικαστική απόφαση. Στην αυτοβιογραφία του, «Το Ημερολόγιο ενός δολοφόνου», υιοθέτησε έναν καθημερινό τόνο για να ομολογήσει τις 21 δολοφονίες και το βιασμό 1,000 αγοριών, προσθέτοντας, «Για όλα αυτά, δεν λυπάμαι καθόλου». Χαρακτηριστικά αφού βίασε και σκότωσε ένα αγόρι, ο Πάνζραμ έγραψε : «Τα μυαλά του έβγαιναν από τα αυτιά του όταν τον άφησα. Δε λυπήθηκα καθόλου. Η συνείδησή μου είναι καθαρή. Κοιμάμαι ήσυχος και έχω γλυκά όνειρα».

8. Οι αιμοσταγείς Μπέντερ
Tο σπίτι των Μπέντερ στο Κάνσας το 1872 ήταν πάντα ανοιχτό για τους περαστικούς. Κάτι σαν πανδοχείο για κουρασμένους ταξιδιώτες. Οι φιλοξενούμενοι κάθονταν πάντα στην κεφαλή του τραπεζιού κατά τη διάρκεια του γεύματος. Η γοητευτική Κέιτ Μπέντερ, κόρη του Τζον Μπέντερ, συχνά έλεγε στους φιλοξενούμενους τη μοίρα τους, καθώς ο πατέρας της κρύβονταν πίσω από τη μεγάλη κουρτίνα, έτοιμος να χτυπήσει το κεφάλι τους με ένα σφυρί. Στη συνέχεια έπαιρναν από το θύμα όλα τα τιμαλφή και έκαιγαν ό,τι απέμενε στον κήπο τους. Η οικογενειακή αυτή επιχείρηση λειτουργούσε πολύ αποτελεσματικά σχεδόν για ένα χρόνο πριν αποκαλυφθεί η δράση τους. Ωστόσο, λέγεται, ότι η οικογένεια Μπέντερ ξέφυγε και ποτέ δεν αντιμετώπισε πραγματικά τη δικαιοσύνη.

7. Η ταπεινή βοηθός
Η Έλενα Ζεγάδο, μια οικιακή βοηθός στη Γαλλία του 19ου αιώνα, πρέπει να ήταν μια ανυπόμονη γυναίκα: Αν κάποιος την ενοχλούσε, δεν του έδινε και πολλές ευκαιρίες για να βελτιώσει τη συμπεριφορά του. Από το 1833 μέχρι το 1841 τουλάχιστον 36 άνθρωποι, εργοδότες ή οικότροφοι που τόλμησαν να την επιπλήξουν, κατέληξαν νεκροί από δηλητηρίαση με αρσενικό. Εξαιτίας του ταπεινού της παρουσιαστικού δεν κινούσε υποψία στις αρχές. Το 1851, κατά τη διάρκεια ανάκρισης και χωρίς να την έχουν κατηγορήσει, βιάστηκε να δηλώσει ότι είναι αθώα. Η δηλητηριάστρια συνελήφθη και καταδικάστηκε για τουλάχιστον τρεις φόνους. Ένα χρόνο αργότερα αποκεφαλίστηκε στη λαιμητόμο.

6. Ο χάρος του Ροστόφ
Η δολοφονική δραστηριότητα του Αντρέι Τσικατίλο ξεκίνησε το 1978 με το φόνο ενός 9χρονου κοριτσιού. Συνεχίστηκε δε για δώδεκα αιματοβαμμένα χρόνια, φτάνοντας τα 52 συνολικά θύματα. Μέχρι να δέσουν την υπόθεση οι σοβιετικές αρχές κράτησαν μυστική τη δράση του για λόγους προπαγάνδας σε σημείο που οι κάτοικοι του Ροστόφ να πιστεύουν ότι στην πόλη τους κυκλοφορεί λυκάνθρωπος. Στις 15 Φεβρουαρίου 1994, εκτελέστηκε με μια σφαίρα πίσω από το δεξί του αφτί.

5. Το κτήνος της Φλόριντα
Όταν ήταν παιδί, ο Τζέραλντ Τζον Σέφερ, συνήθιζε να σκοτώνει ζώα, να φοράει εσώρουχα και να κρυφοκοιτάζει από τα παράθυρα. Ως ενήλικας έγινε αστυνομικός στη Φλόριντα. Χρησιμοποιώντας τη θέση του, αρχικά απήγαγε δύο έφηβα κορίτσια, τα οποία όμως ξέφυγαν πριν προλάβει να κάνει κάτι. Αν και συνελήφθη, αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και σε αυτό το χρονικό διάστημα βίασε και σκότωσε δύο άλλες έφηβες. Συνδυάζοντας τα δύο περιστατικά, η αστυνομία οδηγήθηκε στο Σέφερ που τελικά δικάστηκε δύο φορές ισόβια. Μια έρευνα στο σπίτι του έδωσε στοιχεία που τον συνέδεσαν με την εξαφάνιση τουλάχιστον οχτώ ακόμα κοριτσιών ενώ οι αρχές των ΗΠΑ θεωρούν ότι υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή του σε πάνω από 30 φόνους. Τελικά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου μέσα στη φυλακή πριν αποδειχθεί οποιαδήποτε σχέση του.

4. Η αιμοχαρής του Κάχτις
Η Ελίζαμπεθ Μπάθορι, κοντέσα του 16ου αιώνα είναι η διασημότερη δολοφόνος στην ιστορία της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας. Στο ιδιόκτητο κάστρο της προσλάμβανε κορίτσια αγροτικών οικογενειών για υπηρέτριες και προσέλκυε νεαρές γυναίκες της χαμηλής αριστοκρατίας με το πρόσχημα μαθημάτων συμπεριφοράς. Τα θύματα της, από 36 ως 200, υποβάλλονταν σε βασανιστήρια όπως κάψιμο, δάγκωμα, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων και στέρηση τροφής. Παρόλα αυτά με τα πλούτη και τη επιρροή της, η Μπάθορι κατάφερε να κερδίσει αυτό που τον 16ο αιώνα αποκαλούσαν αριστοκρατική σύλληψη στο σπίτι: δηλαδή φυλακίστηκε στο ίδιο της το κάστρο.

3. Ο χασάπης του Ανόβερο
O Φριτς Χάαρμαν , ένας σεμνός κατά τα άλλα και συμπαθητικός άντρας, δολοφόνησε τουλάχιστον 14 πόρνους. Εκμεταλλευόμενος τη φιλική του φυσιογνωμία προσέλκυε τα θύματα του και τα δολοφονούσε σε πολλές περιπτώσεις δαγκώνοντας και μασώντας το λαιμό του. Αν και για πολλά χρόνια λειτουργούσε σαν πληροφοριοδότης της αστυνομίας, όλα τελείωσαν όταν ανθρώπινα κεφάλια άρχισαν να ξεβράζονται στις όχθες του ποταμού Λάιν.

2. Ο κανίβαλος του Ζιέμπιτσε
Ο Κάρλ Ντένκεν ήταν ένας ευσεβής χριστιανός που μάλιστα έπαιζε και εκκλησιαστικό όργανο. Διατηρούσε μια μικρή επιχείρηση πουλώντας διάφορα αγαθά από πόρτα σε πόρτα: Τα προϊόντα του ήταν από δερμάτινες ζώνες και κορδόνια μέχρι χοιρινό κρέας χωρίς κόκαλο. Το Δεκέμβρη του 1924, ένας άντρας έφτασε τρέχοντας στο αστυνομικό τμήμα ισχυριζόμενος ότι ο Ντένκε του είχε επιτεθεί με ένα τσεκούρι. Ο Ντένκε συνελήφθη και φυλακίστηκε αλλά όταν οι αρχές πήγαν να ψάξουν το σπίτι του, αυτοκτόνησε. Στο σπίτι του Ντένκε οι αρχές βρήκαν ζώνες και ελατήρια φτιαγμένα από ανθρώπινο δέρμα, κορδόνια φτιαγμένα από ανθρώπινα μαλλιά και βάζα με παστό κρέας ανθρώπου, το περίφημο «χοιρινό χωρίς κόκαλο». Ο αριθμός των θυμάτων του κυμαίνεται από 20 μέχρι 40.

1. Ο κυνηγός αγοριών
Καταγόμενος από το Πακιστάν, ο Τζαβέντ Ίκμπαλ, προσπαθούσε να προσελκύσει νεαρά αγόρια ανοίγοντας καταστήματα βίντεο, σχολές, ενυδρεία και γυμναστήρια. Συνελήφθη πολλές φορές με την κατηγορία του σοδομισμού, αλλά τα χρήματα του πατέρα του πάντα τον γλίτωναν. Τελικά ο Κυνηγός ομολόγησε ότι σκότωσε 100 αγόρια μέσα σε μόλις 5 μήνες και ό,τι προτιμούσε να τα φαρμακώνει, να τα βιάζει, να τα στραγγαλίζει και να τα τεμαχίζει. Στη συνέχεια, είτε θα έβαζε τα πτώματα τους σε μια δεξαμενή με οξύ κοντά στο σπίτι του ή θα τα παρατούσε στον υπόνομο. Πριν καταδικαστεί σε θάνατο δήλωσε: «Δεν ντρέπομαι για τις πράξεις μου… Δεν μετανιώνω… Σκότωσα 100 παιδιά... Μου κόστισε 120 ρούπιες (3 ευρώ) για να εξαφανίσω το κάθε πτώμα».